سرمقاله
محمد عسلی
وقت آنست که در خانه نشینی بیکار
عجب زمانه¬ای شده که در آغاز بهار و سال نو می¬باید خانه¬نشین شد تا بیمار نشویم. این هم یکی از وقایع بدیع است که بشر به آن گرفتار آمده تا قدر عافیت بداند هرچند به قول سعدی آن روزگاران: «بلبلان وقت گل آمد که بنالند از شوق/ نه کم از بلبل مستی تو بنال ای هُشیار…»
آری وقت گل آمده، اما بلبل مستی بر شاخسار نغمه¬سرایی نمی¬کند و اگر هشیاری کس را باید همان به که از خانه برون نیاید.
حال در این گیر و دار که جهان در آزمونی سخت دل مشغول مداوای بیماران کرونایی است و حرف اول رسانه¬های جهان پیشگیری از مبتلا شدن بسیار آدم¬های ریز و درشت است و هر کس به زعم خود گناه را به گردن دیگری می¬اندازد که اگر فلان و بهمان کشور این درد لاعلاج را از آزمایشگاه خود بیرون نداده بود، این همه خسارت¬های مالی و جانی و روحی و اقتصادی نصیب خلق نمی¬شد. راه چاره¬ای باید و علاج دردی! تا همه بدانیم که گاه و بی¬گاه در برابر یک ویروس میکروسکپی نحیف آدمیزاده چقدر ناتوان است. حتی اگر ترامپ باشد یا هر ابرقدرت دیگری.
تاریخ آئینه عبرت است، نه فقط با مشاهده کاخ¬های ویران شده و امپراطوری¬های ساقط شده و آرزوهای بر باد رفته، انسان¬ها این مهم را دریافته¬اند، بلکه گاه اراده و مشیت الهی تار عنکبوت سد عصمت دوستان می¬شود که اشاره¬ای است به پنهان شدن پیامبر اعظم(ص) در غار و بقیه ماجرا و گاه نیش پشه تیغ قهر دشمنان می¬گردد که همانا اشاره به پشه¬ای است که در بینی نمرود رفت و او را از پای درآورد. آری قهر خدای عزوجل هم بهانه می¬طلبد تا یک ویروس ناچیز، جهانی را به هم بریزد تا بدانجا که تمامی آدمیان با هر زبان و نژاد و مسلکی در برابر حملات آن ناتوان باشند.
باز برگردیم به راه مقصود
علیرغم تمامی این پندارها و گفته¬ها و شنیده¬ها، حفظ بدن از جمله واجبات است و انسان و حیوان براساس غریزه از جان خود دفاع می¬کنند. این دفاع گاه با اهمال و بعضی ناباوری¬ها ضعیف می¬شود وقتی قرار است سخن از پیشگیری به میان آید چون بیماری غالب شود دیگر دفاع بی¬معنی می¬گردد و نمی¬توان به این ضرب¬المثل¬ها پایبند بود که: «اجل گشته میمرد نه بیمار سخت…» می¬بینیم، می¬خوانیم و به کرات در شبانه¬روز می¬شنویم که مانند برگ خزان بسیاری از بیماران جان سالم به در نمی¬برند و به زمین می¬افتند.
پس چه دلیلی دارد که بگوئیم و بپنداریم که ما مبتلا نمی¬شویم و با این اندیشه راه خیابان و کوچه و بازار را پیش ¬گیریم تا شخصاً تجربه کنیم و اسباب زحمت این و آن شویم و به زحمات کارکنان و پزشکان بیمارستان¬ها بیفزاییم؟
بهترین دعا، خواستن اراده¬ای توانا و صبوری برای تحمل خانه¬نشینی است تا هر زمان که لازم باشد.
بی¬شک یکی از دستاوردهای علمی و فنآوری¬های جدید روح ناآرام و دربه¬دری و تلاش همه جانبه ماشینی است که صبوری و تحمل ایستادگی و خانه¬نشینی را سخت کرده و ما را کنکاشگر و پرجستجو بارآورده است. شاید این هم نوعی عقوبت به سبک زندگی امروزی است، هرچند برق و گاز و تلفن و آب و اینترنت اسباب¬های سرگرمی را به حرکت درمی¬آورند و تمامی نیازمندی های ضروری و غیرضروری هم در فروشگاه¬ها و نانوایی¬ها عرضه می¬شوند و هنوز به قحطی و خشکسالی¬های گذشته¬های دور و نزدیک مبتلا نیستیم و باید قدر نعمت را بیش از گذشته بدانیم که اگر این چنین نمی¬بود، خدا می¬داند چه بر سر ما چه می¬آمد.
به هر تقدیر سعدی هم باید در این دوره زمانه برای مدتی حرف خود را پس بگیرد و بسراید: وقت آن است که در خانه نشینی بیکار…»
والسلام