سرمقاله
اسماعیل عسلی- سردبیر
همسایه‌های دیوار به دیوار
تاریخ‌نویسی به عنوان پادزهر مسمومیت گسست از گذشته که آفتی مهلک برای تقویت حافظه‌ی تاریخی یک ملت است همواره مطمح‌نظر دغدغه‌مندان اجتماعی بوده است. سنگ‌نگاره‌ها، صنایع دستی، آثار ادبی در قالب شعر، داستان و نمایشنامه، خط و نقاشی و سخنوری نیز بازوهای توانمند تاریخ هستند که از به فراموشی سپرده شدن ژرفای فرهنگی یک ملت جلوگیری می‌کنند. ظرف صد سال گذشته سینما نیز به یاری تاریخ آمده و موزه‌ها و مکان‌های یادبود و آرامگاه‌ها نیز از جمله ابزارهای سفر به گذشته هستند. شاید برخی اکراه داشته باشند از اینکه با مرور گذشته‌های تلخ، حلاوت حال را به تلخی گذشته بیامیزند اما نگاه به گذشته به انگیزه‌ی سرزنش و ملامت و افسوس خوردن و پشت دست گزیدن نیست بلکه باید گفت در واقع یادآوری گذشته زرهی است که بر تن حال می‌پوشانیم تا آینده را که در تیررس شلیک‌های پی‌درپی قرار دارد مصونیت بخشیم. اشتباهات جمعی همواره خطرناک‌تر هستند چرا که برعکس اشتباهات فردی، بازگشتی پرهزینه دارند. اگر ما مختصات خود را روی محور زمان در سه نقطه‌ی گذشته، حال و آینده مشخص کنیم همواره قادر به درک موقعیت خود خواهیم بود. بنابراین دردمندانه نیازمند راویان صادق برای گذشته‌ی خود هستیم. (ادامه…)