سرمقاله “اسماعیل عسلی” ۱ اسفند ۱۴۰۰
تبیین یا توجیه

وقتی پای طرح برخی از آسیب های اجتماعی به سینما باز می شود این پرسش به ذهن خطور می کند که بازخورد تولید فیلم هایی از این دست چه خواهد بود ؟ فیلمنامه نویس ها و کارگردان ها و حتی برخی از بازیگران وظیفه ی ذاتی خود می دانند که به موضوعات مبتلابه جامعه ورود کنند ؛هرچند ملاحظاتی که در کم و کیف نمایاندن چنین آسیب هایی مورد توجه قرار می گیرد ، جای خود دارد اما اکران فیلم هایی که به تحلیل زیرپوستی معضلات اجتماعی می پردازد با واکنش های متعددی در جامعه ی در حال گذار ما روبرو می شود . چربش قابل ملاحظه رسالت تبلیغاتی صدا و سیما در راستای هنجارمند توصیف کردن جامعه در مقایسه با سینما قابل انکار نیست لذا نباید چشمداشت واحدی از سینما و صدا و سیما از این منظر داشته باشیم . آثار سینمایی برای جلب و جذب مخاطب نیازمند هم عنانی با واقعیت های بیرونی هر چند هم تلخ و گزنده باشد ، هستند .
سینماگران در جریان رونمایی از مشکلات اجتماعی نیم نگاهی هم به ظرایف واستانداردهای هنری در نحوه پرداختن به موضوعات انسانی دارند لذا درانتخاب شخصیت ها به گونه ای عمل می کنند که مردم در چارچوب یک داستان در جریان آسیب های اجتماعی قرار گیرند اما از آنجایی که فعالیت در همین حد هم به منزله صحه گذاشتن بر وجود برخی ناهنجاری ها در جامعه ای است که بیش از چهار دهه شاهد تبلیغات گوناگون پیرامون ارزش های معنوی بوده ، حساسیت برانگیزی آن قابل کتمان نیست . (ادامه…)