سرمقاله اسماعیل عسلی ۱ خرداد ۱۳۹۹
من که نفهمیدم

تا پیش از ریشه کن شدن بیماری  های مسری و خطرناک توسط کاشفان واکسن  ها و پزشکان حاذق و قانونمند شدن پروسه  های بهداشتی و درمانی و اعتقاد به اصل پیشگیری در بحث تندرستی و با توجه به باورهایی که فرزند آوری را یک امتیاز می    دانست ، دغدغه ای تحت عنوان مهار جمعیت یا تلاش برای افزونی آن وجود نداشت چرا که این وظیفه بر عهده ی بیماری  ها ، سوانح طبیعی ، جنگ و مهاجرت بود . در گذشته  های نه چندان دور مراجعات مردم به پزشکان و مراکز درمانی صرفا پس از حادث شدن بیماری صورت می    گرفت اما هم اکنون یک فرد از بدو تولد تا زمان سالمندی و مرگ می    تواند تحت نظر پزشک و در سایه ی مراقبت  های کلینیکی به منظور رصد حال عمومی    از طریق انواع آزمایش  ها قرار گیرد.
از این موضوع که بگذریم هم اینک رواج شیوه  های گوناگون جلوگیری از حاملگی توسط زن و مرد از یک سو و تاثیر سبک زندگی و همچنین در نظر گرفتن امکاناتی نظیر مسکن ، بهداشت و آموزش بر تصمیم زوج  ها برای فرزند آوری ، روند زاد و ولد ، خصوصا در جامعه ایرانی اعم از شهری و روستایی به چالش پیری جمعیت دامن زده است . بالا رفتن سن ازدواج و تنوع نیاز فرزندان از دوران نوزادی تا پایان تحصیلات دانشگاهی موجب گردیده که زوج  ها رغبت چندانی برای فرزند آوری نداشته باشند . (ادامه…)