سرمقاله محمد عسلی ۳۰ بهمن ۱۳۹۹
روزنامه های بی روزی
روزی بود، روزگاری بود. روزنامه ها قربی داشتند و قدری خاطری داشتند و خاطرخواهانی. آزادی را در حد روایت اخبار دولتی و انعکاس زندگی هنرپیشگان سینما و به قول مرحوم جلال آل احمد رنگین نامه ای از نوع درباری آن بودند.
روزنامه ۱۰ ریالی سه ریال سود داشت، نه فضاهای مجازی رقیب بودند و نه شبکه های ماهواره ای و نه گوشی های همه چیزدار همراه. دولت فخیمه شاهنشاهی هم از حاصل دلارهای نفتی کمکشان می کرد و از آنها تعریف و تمجید تقاضا می نمود.
آن دوران به سر آمد، دولت های انقلابی از نوع اسلامی آن یکی پس از دیگری با پرچم اصولگرایی و اصلاح طلبی ندای حمایت از فرهنگ سر دادند و روزنامه ها را ابزار و وسایل فرهنگی نامیدند که اگر نباشند و نتوانند چه بر سر فرهنگ خواهد آمد. روزنامه های دولتی همانند زنان عقدی از مهریه و کسوه و نفقه و حمایت های مهربانانه برخوردار شدند و روزنامه های بخش خصوصی همانند زنان صیغه ای بدون مهر معین و موعد معین اما درخواست های مکرر اینگونه باش و آنگونه باش همانند قارچ روئیدند. (ادامه…)
- چهارشنبه ۲۹ بهمن ۱۳۹۹
- سرمقاله