سرمقاله
محمد عسلی
از بهمن ۵۷ تا بهمن ۹۷
قیام کردیم، بلند شدیم، دویدیم و ایستادیم، مقاومت کردیم، فریاد زدیم، روز و شب و به هر بامداد و پسین مقابل گلوله‌ها، تفنگ‌ها، تانک‌ها، ترفندها و سخنرانی‌ها ایستادیم سینه سپر کردیم و انتظار را به انتظار بردیم تا دیگر انتظار نکشیم. همه با هم بودیم جدایی و نفاق و چنددستگی نداشتیم همه به یک عهد و پیمان بودیم از رهبر گرفته تا آدم‌های عادی و کارگر و معلم و دانشگاهی همه گفتیم شاه باید برود و گفتند اگر شاه رفت گفتیم هر کس بیاید بهتر است.
خون‌ها ریخته شد، شهدای بسیاری دادیم، شاه تسلیم شد و ارتش هم به تبع آن راه دیگری جز تسلیم نداشت. امام آمد مقدمش گلباران شد و جهان بزرگترین و باشکوه‌ترین استقبال مردمی تاریخ را به تماشا نشست. صدها خبرنگار و عکاس وقایع انقلاب را به سراسر جهان مخابره کردند. آمریکا هیچ راهی جز تسلیم نداشت. در کنفرانس گوادلپ رشته امید به ماندن و پذیرش شاه در دل کشورهای غربی گسست. آمریکا برای قدیمی‌ترین دوست خود در خاورمیانه نتوانست کاری کند. شاه حتی اجازه ورود به کشور آمریکا را نیافت.
امام که آمد افراد نفوذی سازمان سیا هم با او بودند. قطب‌زاده، بنی‌صدر و امثالهم یکی ریاست رادیو تلویزیون را عهده‌دار شد و دیگری رئیس‌جمهور شد اما کار بدین‌جا خاتمه نیافت. دست عوامل نفوذی رو شد. قطب‌زاده به علت ترتیب دادن کودتای عقیم نوژه اعدام شد. بنی‌صدر هم همراه با همپالکی خودش با عزل از ریاست جمهوری راهی فرانسه شد و هر دو با آرایش و لباس زنانه به دامان اروپا و بعد از آن صدام و آمریکا پناه بردند. (ادامه…)