یادداشت سردبیر
اسماعیل عسلی
دفاعی از جنس جاودانگی
به مناسبت هفته ی دفاع مقدس
جنگ های ناخواسته یا به تعبیر دیگر تحمیلی، محکی برای قرار گرفتن یک ملت در بوته ی آزمونی بزرگ است. کمتر ملتی در کره خاکی یافت می شود که خواسته یا ناخواسته به نحوی در معرض جنگ قرار نگرفته باشد و در تمامی جنگ ها نیز شاهد فداکاری و از خود گذشتگی سربازان و نیروهای نظامی و حتی غیرنظامیان بوده ایم، چرا که میهن دوستی و دفاع از مرزهای جغرافیایی با حیثیت، تاریخ و فرهنگ ملت ها گره خورده است. صرف نظر از این که کشور درگیر جنگ در موضع حق باشد یا در موضع باطل، چرا که هر کشوری تلاش می کند برای انگیزه بخشیدن به نیروهای خود دستاویزی قابل اعتنا برای جنگ دست و پا کند و شک و تردید را از ذهن و روح سربازان دور نماید. ارتش بعثی عراق بهانه هایی برای جنگ تراشیده بود همچنان که گوبلز رئیس ستاد تبلیغات جنگ آلمان به گونه ای افکار عمومی را مدیریت می کرد که کمتر آلمانی به خود حق می داد با جنگ مخالفت کند. اصولاً جنگ های گسترده و فرسایشی نیازمند آرمان هایی بزرگ و گاه دست نیافتنی هستند تا جنگجویان حد و مرزی برای فداکاری نشناسند. با هجوم ارتش بعثی به مرزهای جنوب غربی کشور در آخرین روزهای شهریور ۵۹، سرنوشت همه ی طبقات اجتماعی در ایران خواه ناخواه با نتیجه ی جنگ گره خورد و به همین دلیل در اداره ی جنگ ایفای نقش کردند، حتی کسانی که هیچگونه پیوند عقیدتی و آرمانی با مسئولین و مدیران آن زمان کشور نداشتند تحت تأثیر تلاطم های روانی و اقتصادی جنگ قرار گرفتند.
از جمله دلایل دفاع جانانه از مرزهای کشور در جریان جنگ ۸ ساله که دنیا را شگفت زده کرد، پیوند آن با سه عنصر دفاع از هویت ملی، انقلاب و هویت اسلامی بود. دفاع از هویت ملی چتر گسترده ای داشت که حتی به اقلیت های دینی نیز انگیزه می داد تا جانفشانی کنند. انقلابیون نیز هدف دشمن از حمله به ایران را به زانو در آوردن انقلاب تعبیر می کردند و طبیعی بود که همه ی انقلابیون صرف نظر از اختلاف دیدگاهی که داشتند، خود را موظف به دفاع از اصل انقلاب بدانند و دفاع از هویت اسلامی نیز برای کسانی مطرح بود که انقلاب را ایدئولوژیک و اسلامی می دانستند و برای اسلام، انقلاب و کشور دورنمای مشترکی ترسیم می کردند. طبیعتاً کسانی که با هدف دفاع همزمان از میهن و انقلاب و اسلام پا به میدان نبرد می گذاشتند انرژی و انگیزه ی بالاتری داشتند. (ادامه…)