سرمقاله
اسماعیل عسلی
نقش مدیریت واحد شهری در اداره ی بحران ها
رویدادهایی نظیر زلزله در کنار خسارات و تلفات جانی و بار هیجانی و عاطفی، حاوی درس های آموزنده ای است که می تواند تأثیر تعیین کننده ای بر تغییر نحوه ی اداره ی شهرها داشته باشد. تجارب به دست آمده در جریان وقوع چند زلزله ی شدید در مناطق مختلف کشور نشان داد که جای یک مدیر هماهنگ کننده برای بسیج امکانات، ارزیابی خسارت ها، هماهنگ کردن نهادها و ادارات معین و همچنین نظم و نسق بخشیدن به مناطق آسیب دیده بیش از هر چیز دیگر خالی است. در چنین شرایطی هم مسئولین و نهادها و ادارات به دنبال سبقت گرفتن از یکدیگر برای کمک رسانی هستند و هم عواطف سرریز شده مردمی به ایجاد فضایی می انجامد که همه سعی می کنند در پاسخ به احساسات جریحه دار شده ی خود حرکتی از خود نشان دهند و رسانه ها نیز اطلاع رسانی دقیق و تازه را وظیفه ی ذاتی خود قلمداد می کنند. مقابله با بخشی از مشکلات که در لحظات اولیه وقوع حادثه خود را نشان می دهد باید از طریق فرهنگ سازی در چارچوب پدافند غیرعامل از خانه ها و محله ها آغاز شود که موضوع سرمقاله ی ما نیست و متأسفانه با وجود این که همه پذیرفته اند ایران همواره در معرض حوادث غیرمترقبه خصوصاً زلزله قرار دارد هنوز برای آموزش عمومی اقدام بایسته ای صورت نگرفته است. اما در مورد مشکلات ناشی از ضعف مدیریت بحران حرف های زیادی برای گفتن وجود دارد. اگر به مسایلی که پس از این واقعه مطرح شد توجه کنیم درمی یابیم که همه ی این مسایل در صورت وجود مدیریت واحد شهری حتی قبل از وقوع زلزله قابل رفع بود. برای نمونه خرابی سازه های مربوط به مسکن مهر می توانست اتفاق نیافتد زیرا با وجود مدیریت واحد شهری از آنجایی که همه ی مسئولیت ها به یک نفر باز می گشت و آن شهردار بود شاهد این همه بی دقتی نبودیم. همچنین بسیاری از بی نظمی های ایجاد شده در جریان توزیع امکانات نیز به این معضل بازمی گشت که امداد رسانی ها به صورت جزیره ای صورت گرفته و هر نهادی به دنبال نشان دادن حضور خود بوده به همین دلیل چه بسا یک خانواده زلزله زده نسبت به خانواده ای دیگر کمک بیشتری دریافت کرده باشد. (ادامه…)