سرمقاله محمد عسلی ۵ مرداد ۱۴۰۰
برای امام علی(ع)

چشم گشودی به سرزمینی که آفتاب در رویش کویر نورافشانی می کرد برای مردمانی که در سه خصلت خلاصه می شدند. زن، شمشیر و شراب.
در سرزمینی که ارزش دست ساخته های بشر آن روز از دختر بچه های زنده به گور سپرده بیشتر می بودند و تعظیم و تکریم در باور جاهلیت بزرگان اقوام مخصوص بت ها بود و بت نه فقط در هُبل، غزا و…. خلاصه می شد بلکه شیوخ عرب کثیر اولاد، کثیر السن، کثیر علم و کثیرالنسوان هر کدام برای خود بتی بودند که بردگان را به فرمان داشتند.
چشم گشودی درون سرزمینی که آب، خون بهای تشنه ها بود بر سر چاهی که شمشیر در استفاده از آن حرف اول را می زد. چونان پیامبر(ص) طعم غریبی را در کودکی چشیدی و از چنان اقبالی برخوردار بودی که تربیت را از پیامبر(ص) آموختی و در جبران هر آنچه از آن عزیز به تو رسید کم نگذاشتی. (ادامه…)