سرمقاله
اسماعیل عسلی- سردبیر
مبارزه با آمریکا به سبک ژاپنی
وجود اختلاف نظر پیرامون مذاکره برای عبور از باریکترین گذرگاه تاریخی تنها به گروه‌های سیاسی محدود نمی‌شود بلکه مردم نیز در این خصوص رأی و نظر یکسانی ندارند. به طوری که نمی‌توان گفت تمام مردم مخالف مذاکره هستند و یا این که اکثریت مسئولین تن به مذاکره نمی‌دهند. نخستین جستار در این باره به ناهمداستانی پیرامون تعریف مذاکره برمی‌گردد که برخی چهره‌ی کریهی از آن ترسیم کرده‌اند و ما اگر چه به سرعت از کنار آن می‌گذریم اما باید اعتراف کنیم ظرف چند دهه گذشته خاطره‌ی خوشی از مذاکره نداریم که برای نمونه به سه مورد برجسته‌ی آن اشاره می‌کنیم.
مذاکرات علنی و پشت پرده و نیمه علنی و واسطه‌ای پیرامون گروگان‌گیری دیپلمات‌های آمریکایی در تهران را به یاد می‌آورید که اگر چه کشدار شدن آن مانع از رأی آوردن جیمی کارتر در دور دوم و تحقیر آمریکا شد اما نهایتاً پس از آن همه چانه‌زنی و ارائه‌ی تصویری متفاوت از ایران در دیدگاه جهانیان بالاخره گروگان‌ها آزاد شدند و در پایان آمریکایی‌ها از محل جریمه‌ی ۹ میلیارد دلاری بانک فرانسوی پاریباس که تحریم‌های ایران، سودان و لیبی را دور زده بود به هر یک از گروگان‌ها به ازای هر روز گروگان بودن ۱۰ هزار دلار جریمه پرداخت شد که برای تعیین کل مبلغ باید ۴۴۴ روز را در ۱۰ هزار دلار ضرب کرد و سپس مبلغ به دست آمده را در تعداد گروگان‌ها ضرب کرد!! (ادامه…)