سرمقاله محمد عسلی ۳۰ شهریور ۱۴۰۰
چو پاکان شیراز خاکی نهاد

باغ در باغ و عطر طعم بهاران سحرانگیز با نوای مرغان خوشخوان که جاری اند در کوچه پس کوچه های سلام، مهر و عشق و رقص ماهی های سرخ در آبگیر خانه ها و فرش تخت های چوبی نشسته بر حوض حیاط ها که نسترن های تازه شکفته را به خود می خواند با رنگ در رنگ تافته و بافته دست های ظریف دختران در تلألو هفت رنگ خورشید شرق و جمع گنجشکان انتظار که چشم بر خرده نان های برآمده از دست های مادران دارند در بامدادی از جنس نسیم یادآور شیراز قدیم است که به تعبیر شاعرانه ای: «بادام بن شکوفه مه بهمن آورد…» (ادامه…)