سرمقاله
محمد عسلی
درد بی‌دردی
ایران کشور زیبایی‌ها، توانمندی‌ها، استقامت‌ها و تاریخ‌سازی‌هایی است که در قرون متمادی و سالیان دراز سختی‌ها، با مردمانی متفاوت اما یکدل در برابر تهاجم و تجاوز بیگانگان ایستادگی کرده و برای مردم دنیا الگو و سرمشق نیکی بوده است. سنت‌های همدلی و نوعدوستی از همسایگی‌های یک در و یک دیوار گرفته تا حمایت از ستمدیدگان در دورترین نقاط دنیا نمونه‌های بی‌بدیلی از انساندوستی ایرانیان است. ادبیات کهن و گذشته و حال ما همه حکایت از مظلوم‌دوستی و ستم‌ستیزی دارد و اگر ایرانیان در یکی از سخت‌ترین مقطع تاریخی به دین اسلام گرویدند به دلیل روح ستم‌ستیزی و انساندوستی اسلام بوده است.
سراسر کتاب بوستان و گلستان سعدی و هم بسیاری از ابیات غزلیاتی حافظ و مولوی بوی مهر و دوستی می‌دهند و همه سفارش به یتیم‌نوازی و محبت به همنوعان دارند.
بسیارند کسانی که دستشان می‌تواند به دهان دیگران هم برسد. بسیارند کسانی که نه تنها غم نان ندارند بلکه سهم گرانمایه‌ای از پس‌اندازهای خود را در بانک‌ها نگهداری می‌کنند. بسیارند از ثروتمندانی که پول‌های بادآورده را در مسافرت‌های آنچنانی دور از وطن صرف عیش و نوش و خوشگذرانی می‌کنند و متأسفانه به گونه‌ی تربیت نشده‌اند که درد بیچارگان را حس کنند و دلشان به حال ستمدیدگان بسوزد.
در این سرمای سخت زمستان که بسیاری از خانواده‌های بی‌سرپست و بدسرپرست در فقر و نداری چشم به حمایت این و آن دارند نباید از چشم ثروتمندان دور بمانند چرا که امنیت آنان در گرو جامعه‌ای است که در آن جرم و جنایت و فقر و فلاکت به ندرت دیده شود. (ادامه…)