سرمقاله
اسماعیل عسلی- سردبیر
کسی به کسی نیست
در میان بیماری‌های رایج در جامعه‌ی ما میزان تلفات کرونا از همه‌ی آنها کمتر است. ممکن است کسانی بگویند شما از کدام بیماری‌ها سخن می‌گویی؟ مگر نه این است که برای بسیاری از بیماری‌های خطرناک واکسن و داروی مؤثر وجود دارد؟ پاسخ این است که من در اینجا از بیماری‌های کشنده‌ای سخن می‌گویم که آثار و پیامدهای ناخوشایند و درازمدتی دارد و اتفاقاً قابل سرایت و ناتوان‌کننده است. از زمانی که کرونا وارد کشور ما شده یعنی از بهمن ماه تاکنون نزدیک به ۸۳۵۱ نفر تلفات داشته است یعنی روزی ۶۰ نفر بر اثر ابتلا به کرونا جان خود را از دست داده‌اند این در حالی است که ما سالیانه نزدیک به ۱۸۰۰۰ کشته در تصادفات رانندگی داریم یعنی به ازای هر روز تقریباً ۵۰ نفر!! در اینجا ما کاری به سیل و زلزله و رانش زمین و غرق‌شدگی، آتش‌سوزی، اعتیاد، قصاص و مجازات، تخریب ساختمان، سقوط در چاه یا از درخت، مرگ در حین کار، انفجار کپسول گاز و گازگرفتگی نداریم که هر کدام آمار مربوط به خود را دارند و بیش از همه گریبان جوانان را می‌گیرند. آمار خودکشی هم که تقریباً محرمانه است یعنی هم خانواده‌ها و هم مراکز درمانی و نهادهای درگیر با این موضوع تمایلی به ارائه‌ی آمار واقعی خودکشی ندارند. شاید به این علت که نشان‌دهنده‌ی ژرفای اندوه‌زدگی و افسردگی، بن‌بست‌های اجتماعی، فشارهای اقتصادی و عاطفی و همچنین نقصان عملکردها برای شاد و امیدوار نگه داشتن مردم است. (ادامه…)