سرمقاله سردبیر اسماعیل عسلی ۲۶ آذر ۱۳۹۹
داروی بیماری های اجتماعی

میل به جاودانگی آبشخور اصلی فرهنگ وقف است . حکایت دلنشینی که از تسلیم ناپذیری انسان ها در برابر مرگ حکایت دارد . آدمی در برابر رویداد گریزناپذیری چون مرگ واکنش های گوناگونی می تواند داشته باشد . وقف همزاد انسان است و نشانه ای است برای تعریف شدن توسط دیگران ! وقف اتفاقی است که در زندگی همه رخ می دهد از وقف عمر گرفته تا وقف مال ، وقف دانش ، وقف تجربه ، وقف هوش و ذکاوت ، وقف توانایی جسمی ، وقف موقعیت ، وقف قدرت و وقف هر چیزی که به انسان تشخص می دهد . حس احترامی که ما نسبت به پدر و مادر داریم به وقف عمری برمی گردد که صرف ما کرده اند . اصولا ما هر رفتاری فراتر از قانون و وظیفه و طبیعت و عرف و عادت و آیین مرسوم داشته باشیم که با محوریت خدمت به دیگران دنبال شود ، خواه ناخواه مورد توجه واقع می شویم . وقتی یک ورزشکار پرآوازه به عیادت یک کودک سرطانی می رود در واقع وقت خود را که می تواند در اشکال گوناگون بگذراند به کودکی اختصاص می دهد که تشنه ی دیده شدن روی تخت بیمارستان است . در حالی که همین ورزشکار می تواند با صرف رایگان غذا در یک رستوران خود را به یک ابزار تبلیغاتی تبدیل کند . کسی که دانش و تجربه ی خود را در اختیار کسانی قرار می دهد که با وجود برخورداری از هوش و ذکاوت و توان بالای یادگیری به امکانات آموزشی دسترسی ندارند در واقع رفتاری فراتر از وظیفه از خود نشان می دهد . (ادامه…)