سرمقاله
اسماعیل عسلی- سردبیر
یک غصه از هزاران
در خبرها آمده بود که امامزاده‌های جعلی تخریب می‌شوند. البته اخبار منتشره پیرامون تخریب امامزاده‌های ساختگی و جعلی به همین یک مورد محدود نمی‌شود بلکه ظرف سال‌های اخیر تاکنون گزارش‌های متعددی پیرامون برخی سوءاستفاده‌ها در این خصوص رسانه‌ای شده که حساسیت افکار عمومی را برانگیخته و زنگ این پرسش را پیرامون خاستگاه اندیشگانی و عقیدتی بناهای مقدسه در جامعه‌ی ما به صدا درآورده است. به عنوان مقدمه باید گفت از جمله وجوه تمایز ایران با بسیاری از کشورهای اسلامی این است که در شهرها و روستاهای ایران به غیر از مسجد که جایگاه تعریف شده‌ای در آموزه‌های اسلامی دارد، حسینیه‌ها، فاطمیه‌ها، قدمگاه‌ها، تکیه‌ها و تعزیه‌خانه‌ها و همچنین امامزاده‌ها نیز به عنوان محل تجمع و رجوع مردم برای برگزاری مراسم و آیین‌های دینی و خصوصاً مذهبی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
در زمان پیامبر اکرم(ص) مسجد تنها محلی بود که مردم در آنجا برای ادای نماز جماعت، رایزنی پیرامون امور مهم، سخنرانی، شنیدن اخبار جدید، فراخوان مردم برای شرکت در جهاد مورد استفاده قرار می‌گرفت. محل دفن پیکر آخرین فرستاده‌ی الهی در منزل یکی از همسرانش که بعدها به بخشی از فضای عمومی مسجدالنبی تبدیل شد، همواره مورد احترام مسلمانان بوده و هست. ناگفته نماند که در زمان حیات پیامبر(ص) قبر حمزه عموی پیامبر(ص) که در غزوه‌ی احد به شهادت رسید و همچنین محل دفن حضرت خدیجه همسر فداکار پیامبر که در شعب ابوطالب قرار داشت با وجود این که شخصیت‌های بزرگ و مورد احترامی بودند، محل مراجعه مردم به شیوه‌ای که اکنون رایج است نبود. (ادامه…)