سرمقاله” محمد عسلی” ۱۴ اسفند ۱۴۰۰
زندگی جنگ و دیگر هیچ

جنگ با انسان زاده شده. زمین هم برای ماندن می جنگد، آب، هوا، آفتاب و هر چیز دیدنی و نادیدنی در جنگند، پوست و گوشت و استخوان و رگ و پی همه زندگان برای رشد و ماندن و مبارزه با ویروس ها و میکروب ها می جنگند، جنگ است که فکر را به کار می اندازد. فکر است که برای رهایی از مشکلات می جنگد، جنگ هم اصالت دارد. اما همین جنگ است که تلاش می کند جنگی نباشد، جنگ است که از جنگ فرار می کند. ابرها از آن دورترها می جنگند تا خود را به فضایی برسانند و گریه سر دهند و ببارند هرچند ملک الشعرا بهار بسراید:
فغان ز جغد جنگ و مرغوای او
که تا ابد بریده باد نای او (ادامه…)